အပူပေးထားသောလေကို အခြောက်ခံခြင်းနှင့် အပူချိန်နည်းသော အခြောက်ခံခြင်း။

အပူ-လေ-ပုံသေ-အိပ်ရာအသုတ်အခြောက်ခံစက်များတွင်ပူပြင်းခြောက်သွေ့သောလေသည် စပါးအစုအဝေးသို့ ဝင်လာပြီး ရေစုပ်ယူနေစဉ် စပါးစေ့အတွင်းသို့ ရွေ့လျားကာ ထွက်ပေါက်တွင် စပါးအတုံးများကို ထွက်လာစေသည်။ အခြောက်ခံလေထဲတွင် ရေစုပ်ယူနိုင်မှု အမြင့်ဆုံးဖြစ်သောကြောင့် စပါးပင်များ အခြောက်မြန်သည်။ ရေတိမ်ပိုင်းနှင့် လေ၀င်လေထွက်နှုန်း မြင့်မားသောကြောင့် စပါးအစုအလွှာ၏ အလွှာအားလုံးတွင် အခြောက်ခံခြင်းသည် အလျင်မြန်ဆုံးဖြစ်ပြီး ထွက်ပေါက်တွင် အနှေးဆုံးဖြစ်သည် (ဇယားတွင် အခြောက်ခံထားသော မျဉ်းကွေးများကို ကြည့်ပါ)။

ရလဒ်အနေဖြင့် အခြောက်ခံပြီးနောက်တွင် ရှိနေသည့် အစိုဓာတ် gradient တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ စပါး၏ ပျမ်းမျှအစိုဓာတ်ပါဝင်မှု (နမူနာကို အခြောက်ခံသောလေဝင်ပေါက်နှင့် အခြောက်ခံလေထွက်ပေါက်တွင် ယူထားသော) သည် အလိုရှိသော နောက်ဆုံးအစိုဓာတ်ပါဝင်မှုနှင့် ညီမျှသောအခါ အခြောက်ခံခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကို ရပ်တန့်လိုက်သည်။ ကောက်နှံများကို အိတ်များထဲတွင် အပြည့်ထည့်လိုက်သောအခါ အစေ့အဆန်များသည် အခြောက်ခံစက်မှ စုပ်ယူနိုင်သော ရေကို ထုတ်လွှတ်သည့် အစေ့အဆန်တစ်ခုစီတွင် ညီမျှသွားသည် အဓိပ္ပါယ်မှာ အခြောက်ခံထားသော အစေ့အဆန်များက စုပ်ယူနိုင်သောကြောင့် အချိန်အတန်ကြာပြီးနောက် စပါးအားလုံး MC တူညီသွားမည်ဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း အခြောက်ခံထားသော ကောက်နှံများကို ပြန်လည်စိုစွတ်ခြင်းသည် ကြိတ်ခွဲခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် စပါးများကို ကွဲအက်သွားစေသည်။ ပုံသေအခြောက်ခံစက်များတွင် အခြောက်ခံထားသော အစေ့အဆန်များကို ကြိတ်ခွဲခြင်းနှင့် ခေါင်းပြန်ဆယ်ယူခြင်းသည် အဘယ်ကြောင့် အသင့်တော်ဆုံးမဟုတ်ကြောင်း ရှင်းပြသည်။ အခြောက်ခံချိန်အတွင်း အစိုဓာတ်ရှိမှုကို လျှော့ချရန် နည်းလမ်းတစ်ခုမှာ အခြောက်ခံချိန်၏ 60-80% ကျော်လွန်ပြီးနောက် အခြောက်ခံပုံးထဲတွင် အစေ့အဆန်များကို ရောမွှေရန်ဖြစ်သည်။

အပူချိန်နိမ့်သောနေရာတွင် အခြောက်ခံပါ။အခြောက်ခံစက်စီမံခန့်ခွဲမှု၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ စပါး၏ နောက်ဆုံးအစိုဓာတ်ပါဝင်မှု သို့မဟုတ် မျှခြေအစိုဓာတ်ပါဝင်မှု (EMC) နှင့် သက်ဆိုင်သော မျှခြေနှိုင်းရစိုထိုင်းဆ (ERH) တွင် အခြောက်ခံလေ၏ RH ကို ထိန်းသိမ်းထားရန်ဖြစ်သည်။ အပူချိန်၏အကျိုးသက်ရောက်မှုသည် RH (ဇယား 2) နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါက အနည်းငယ်မျှသာဖြစ်သည်။

ဥပမာအားဖြင့် နောက်ဆုံး MC ကို 14% လိုချင်ပါက အခြောက်ခံလေ၏ 75% RH ကို ပစ်မှတ်ထားသင့်သည်။ လက်တွေ့တွင် ခြောက်သွေ့ရာသီတွင် နေ့ဘက်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်လေကို အသုံးပြုနိုင်သည်။ ညဘက်နှင့် မိုးရာသီတွင် ပတ်ဝန်းကျင်လေကို 3-6ºK ဖြင့် အနည်းငယ် ကြိုတင်အပူပေးခြင်းသည် RH ကို သင့်လျော်သောအဆင့်သို့ ကျဆင်းစေရန် လုံလောက်ပါသည်။

အခြောက်ခံသောလေသည် စပါးအစုအဝေးအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်ပြီး စပါးအစုအဝေးအတွင်း ရွေ့လျားနေချိန်တွင် စိုစွတ်သောစပါးများကို လေပြည့်သည်အထိ ခြောက်သွားစေသည်။ ရေကို စုပ်ယူစဉ်တွင် လေသည် ဒီဂရီ အနည်းငယ် အေးသွားပါသည်။ စပါးအစုလိုက် ဖြတ်သန်းသွားရာလမ်းတွင် လေသည် ပြည့်ဝနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ရေကို ပိုမိုစုပ်ယူနိုင်သော်လည်း ၎င်းသည် အသက်ရှူခြင်း၊ အင်းဆက်ပိုးမွှားများနှင့် မှိုများပေါက်ပွားမှုမှ ဖန်တီးထားသော အပူကို စုပ်ယူနိုင်ပြီး စိုစွတ်ဆဲစပါးအပိုင်း၏ အပူကို တားဆီးပေးပါသည်။ စင်တီမီတာများစွာအနက်မှ ခြောက်သွေ့သော မျက်နှာပြင်သည် ကြီးထွားလာပြီး အခြောက်လှန်းထားသော စပါးစေ့များနောက်တွင် ချန်ထားသော ထွက်ပေါက်ဆီသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ရွေ့လျားသည်။ အခြောက်လှန်းပြီးနောက် စပါးအစုအဝေးမှ အခြောက်ခံခြင်းလုပ်ငန်းစဉ် ပြီးဆုံးသွားပါသည်။ ကနဦးအစိုဓာတ်ပါဝင်မှု၊ လေစီးဆင်းမှုနှုန်း၊ စပါးအစုအပုံအတိမ်အနက်နှင့် အခြောက်ခံလေဂုဏ်သတ္တိပေါ်မူတည်၍ ၎င်းသည် 5 ရက်မှ ရက်သတ္တပတ်များစွာအထိ ကြာနိုင်သည်။

အပူချိန်နိမ့်သော အခြောက်ခံခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်သည် အလွန်နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အပင်ပေါက်နှုန်း မြင့်မားသော အရည်အသွေးကို ထိန်းသိမ်းထားစဉ် အရည်အသွေးကောင်းမွန်ပါသည်။ အလွန်နိမ့်သောလေအလျင် (0.1 m/s) ကိုအသုံးပြုထားပြီး အခြောက်ခံလေကိုကြိုတင်အပူပေးခြင်းသည် အမြဲတမ်းမလိုအပ်သောကြောင့်၊ အခြောက်ခံစနစ်အားလုံးတွင် သီးသန့်စွမ်းအင်လိုအပ်ချက်မှာ အနိမ့်ဆုံးဖြစ်သည်။ 18% ထက်မပိုသော စပါးအတွက် MC ဖြင့် ဒုတိယအဆင့် အခြောက်ခံခြင်းကြောင့် အပူချိန်နိမ့်ခြောက်သွေ့ခြင်းကို အကြံပြုပါသည်။ IRRI ၏ သုတေသနပြုချက်အရ အခြောက်ခံစက်တွင် ဂရုတစိုက် စီမံခန့်ခွဲခြင်းဖြင့် MC 28% ရှိသော လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရိတ်သိမ်းထားသော ကောက်နှံများကိုပင် အတိမ်အနက် 2m နှင့် ကန့်သတ်ထားလျှင် လေအလျင်သည် အနည်းဆုံး 0.1 m/s ဖြစ်ပါက အဆင့်နိမ့်အပူချိန် အခြောက်ခံစက်များတွင် ဘေးကင်းစွာ အခြောက်ခံနိုင်သည် ။ သို့သော်၊ လျှပ်စစ်ဓာတ်အားပြတ်တောက်မှုမှာ အဖြစ်များဆဲဖြစ်သော ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံအများစုတွင်၊ ပန်ကာများလည်ပတ်ရန်အတွက် အရန်လျှပ်စစ်ဓာတ်အားမရရှိဘဲ အစိုဓာတ်မြင့်မားသောအစေ့အဆံများကို အစုလိုက်အပြုံလိုက်ထည့်သွင်းရန် သိသာထင်ရှားသောအန္တရာယ်တစ်ခုဖြစ်သည်။